سیاتل یکی از کانونهای بیماری کرونا در ایالات متحده بود – اکنون، به گفتهی پزشک اورژانس یکی از بیمارستانهای این شهر، آنها پیش از آنکه بدانند در حال مراقبت از بیماران کرونایی هستند، با بیماران کرونایی رو به رو بودند. در این خبر از مبارزه نفس گیر پزشکان آمریکایی در مقابله با کرونا نکات قابل توجهی می خوانیم.
مبارزه نفس گیر پزشکان آمریکایی در مقابله با کرونا
در ۲۱ ژانویه، ایالات متحده نخستین مورد ابتلا به کووید ۱۹ را در این کشور اعلام کرد – مردی حدودا ۳۰ ساله از ایالت واشنگتن پس از بازگشت از سفر به ووهان چین، علائمی از این بیماری را به همراه داشت. تنها پس از گذشت یک ماه، در ۲۹ فوریه، مقامات رسمی ایالات متحده نخستین مورد مرگ را بر اثر بیماری کرونا در ایالت واشنگتن، در منطقهی نزدیک به سیاتل گزارش دادند.
به زودی، سیاتل به عنوان کانون همهگیری بیماری کرونا در ایالات متحده شناخته شد؛ و این مسئله فشار زیادی بر سیستم درمانی این شهر وارد کرد. ساچیتا شاه، پزشک اورژانس مرکز درمانی هاربرویو در سیاتل و استادیار پزشکی اورژانس در دانشگاه واشنگتن به نشریهی هلث گفته است، “ما مشغول درمان بیماران کرونایی بودیم، پیش از آنکه حتی بفهمیم این بیماران به کرونا مبتلا شده بودند.”
دکتر شاه شروع به درمان بیمارانی کرده بود که با علائم ذات الریه چند کانونی در هر دو ریه – یا ذات الریهای که بر بخشهای مختلف ریه تاثیر میگذارد – به بیمارستان میآمدند، ولی دارای مشخصاتی نبودند که بتوان آنها را به عنوان بیماران کرونایی بستری کرد. وی در این مورد میگوید، “آنها در واقع معیارهایی را که دربارهی مبتلایان به بیماری کرونا برایمان تعیین شده بود، نداشتند. مثلا آنها به ایتالیا سفر نکرده بودند، از این رو، نمیتوانستیم آنها را در فهرست بیماران مبتلا به کرونا قرار بدهیم. ولی خیلی زود متوجه شدیم، بیماری کرونا به سرعت در میان آدمهایی که در جامعهی اطراف سیاتل زندگی میکنند، سرایت پیدا کرده است.”
هنگامی که مسئولان بیمارستان متوجه شدند در حال مواجهه با گسترش بیماری در شهر سیاتل هستند، اوضاع به سرعت تغییر کرد. به گفتهی دکتر شاه، “ساعت به ساعت، یعنی دقیقا هر چند ساعت یک بار، پروتکلهایمان دربارهی آدمهایی که به طور بالقوه باید از آنها آزمایش کرونا به عمل بیاید، تغییر میکردند.” در روزهای نخست، این بیمارستان فقط از بیمارانی آزمایش کرونا میگرفت که دارای علائم تب و سرفه بودند، ولی سپس ”این آزمایش بر روی بیماران که دچار تنگی نفس نیز بودند انجام شد؛ سپس، افراد مبتلا به انگشت کووید (تورم انگشتان پا که با قرمزی، دردناکی و گاهی خارش پوست همراه است) و ضعف حس بویایی و سایر علائم مختلف مربوط به کرونا از جمله حتی فقط خستگی مفرط نیز به این فهرست اضافه شدند. پس از مدتی کوتاهی مجبور شدیم تقریبا از همهی آدمها آزمایش به عمل بیاوریم.”
همچنین، هجوم بیماران باعث ایجاد مشکلاتی در خصوص تجهیزات محافظت شخصی در برابر این بیماری و اقدامات امنیتی بیمارستان شد. دکتر شاه در این مورد میگوید، “تمام اتاقهای بیمارستان دارای پردههایی هستند که میتوانند بیماران را از هم جدا کنند، ولی این پردهها از سقف تا کف اتاقها را کاملا پوشش نمیدهند. مقابله با عفونت و کنترل آن، و همچنین، یافتن راههای مطمئن برای جدا کردن بیماران از یکدیگر و همینطور، جدا کردن گروه درمانی (اعم از پزشکان و پرستاران) به یک چالش بزرگ تبدیل شده بود؛ برای محافظت از خود و بیماران از طلق، از پلاستیک، و هر روش خلاقانهی دیگری که از انتقال ویروس جلوگیری کند، استفاده کردیم.”
این دکتر در گذشته نیز تجربهی درمان بیماران مبتلا به بیماریهای شدیدا واگیردار و انجام اقدامات مورد نیاز برای مدیریت این شرایط را داشته است. دکتر شاه با اشاره به دانش و تجربههای قبلی خود در رابطه را مبارزه علیه بیماری سل، مالاریا و سایر بیماریهای عفونی و واگیردار، در این مورد میگوید، “من مطالعه بسیاری دربارهی بیماریهای عفونی و واگیرداری انجام دادهام که موارد ابتلا به آنها در ایالات متحده آنچنان دیده نشدهاند. با چنین پیشزمینهای، به خصوص با تجربههای قبلی مراقبت از بیماران مبتلا به سل، در استفاده از ماسک N95، به مدت چندین ساعت، یا کار در دمای بالا، یا کار در شرایطی که به دلیل استفاده از ماسک امکان خوردن و آشامیدن وجود ندارد، مشکل چندانی ندارم.”
خوشبختانه، از نسبت به زمانی که همهگیری بیماری کرونا در سیاتل شروع شد، شرایط به شکل قابل ملاحظهای تغییر کرده است. دکتر شاه در این مورد نیز میگوید، “من فکر میکنم، ما و تمام افراد جامعه در سیاتل و حتی در ایالت واشنگتن تمام تلاشهایمان را به نحو احسن انجام دادیم تا بتوانیم در وهلهی اول شیب افزایش شمار مبتلایان به بیماری کرونا را کمتر کنیم.” ولی وی بیش از پیش دربارهی کاهش محدودیتهای لازم برای کنترل بیماری نگران است. وی ادامه میدهد، “من فکر میکنم مردم از بودن در خانه خسته شدهاند، به خصوص وقتی هوای بهتر شده است آنها میخواهند کمی تفریح کنند.”
یکی از بزرگترین جمعیتهایی که باعث افزایش نگرانیها شدهاند، افراد جوان هستند. به گفتهی دکتر شاه، “بسیاری از افراد جوان اعتقاد دارند هرگز به بیماری کرونا مبتلا نخواهند شد.” ولی همدلی و همکاری این بخش از جامعه برای افزایش سطح ایمنی عمومی به خصوص در دورهی بروز یک همهگیری، و به خصوص در مورد بیماری مانند کرونا که هنوز واکسن یا درمان قطعی برای آن درست نشده است، بسیار حائز اهمیت است. وی ادامه میدهد، “واقعا تنها کاری که میتوانیم برای کمک به نجات جان افراد جامعه انجام بدهیم استفاده از ماسک، شستشوی مکرر دستها، و ماندن در خانه (در صورت ابتلا به بیماری) است. و اگر بتوانید به خوبی این کارها را انجام بدهیم، جان آدمها در امان خواهد ماند.